Είναι αυτά τα παιδιά που κάθονται σε μια γωνία ...

Είναι αυτά που τα λούζει κρύος ιδρώτας όταν δεν τα διαλέγουν στην παρέα. Αυτά που μέσα τους «εκλιπαρούν» να τα επιλέξουν κι ας είναι η τελευταία επιλογή, η ύστατη λύση, προκειμένου να συμπληρωθεί η ομάδα. Να τα επιλέξουν στο κρυφτό, στο κυνηγητό, στα παιχνίδια με το λάπτοπ, στην τσουλήθρα, στο ποδόσφαιρο. Και πάντα επιλέγεται όταν λείπει ένας. Γιατί το παιδί αυτό δεν είναι ποτέ απαραίτητο, είναι αυτό που περισσεύει.

Είναι αυτό που έχει μόνο έναν φίλο, που κι αυτόν «δεν τον παίζει κανείς» και ίσως και γι’ αυτό είναι πολύτιμος, αγαπητός, ανεκτίμητος. Όταν λείπει αυτός ο φίλος για διακοπές ή αρρωσταίνει στο σχολείο, ο μικρός νιώθει ότι συρρικνώνεται ακόμα περισσότερο, κλείνεται σε αυτό το μικρό καβούκι για να προστατευτεί από την απόρριψη που νιώθει.

Κάθε φορά που λαχταρά για αποδοχή η καρδιά μας γίνεται κομμάτια. Βλέπουμε τη μοναξιά του στα μάτια του, στις κινήσεις του, στο χαμηλωμένο του βλέμμα. Νιώθουμε ότι του αρκεί μια καλή κουβέντα, μια γλυκιά χειρονομία, ένα άγγιγμα στον ώμο, για να ακτινοβολήσει, να γίνουν τα μάτια του λαμπερά. Αν και είναι κρυμμένος στη σκιά του, νομίζει πως όλοι τον βλέπουν και τον δείχνουν με το δάχτυλο γελώντας.

Είναι αυτά τα παιδιά που βρίσκονται δίπλα μας. Στην αυλή του σχολείου μας…

Και μεις τι κάνουμε;

Προσπαθούμε να αλλάξουμε την κατάσταση; Ναι… Εμείς θα δείξουμε ότι τον αγαπάμε, τον αποδεχόμαστε, τον τονώνουμε και του θυμίζουμε διαρκώς πόσο σημαντικός είναι.

Γονείς! Βοηθήστε τα παιδιά σας ... Μάθετε τα να μοιράζονται, να αποδέχονται, να έρχονται στη θέση του άλλου... Κανένα παιδί δεν είναι ευτυχισμένο όταν είναι μόνο! Κανένα παιδί δεν πρέπει να είναι χαρούμενο βλέποντας άλλα παιδιά να είναι μόνα...

Το άρθρο είναι εμπνευσμένο από την καταγραφή προσωπικής εμπειρίας μιας μάνας... το κείμενο βρήκα στο διαδίκτυο και έγινε αφορμή για προβληματισμό