Πάμε σαν άλλοτε...

Τίποτα δεν έχει αλλάξει …και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Όλα εξωτερικά είναι διαφορετικά. Οι εικόνες και οι αναμνήσεις κοινές. Τα σχολικά χρόνια  θα είναι πάντα ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας,που ούτε ξεχνιέται ούτε ξεπερνιέται,ούτε σβήνεται. Απλά το ζεις... και το θυμάσαι για πάντα.
Μια ομάδα μαθητών και μαθητριών, με την μπλε ποδιά και την κορδέλα... Ένα τσούρμο παιδιά που μεγάλωσαν... ένα τσούρμο παιδιά που έτρεχαν στην αυλή του 1ου Δημοτικού Σχολείου, που μάτωναν τα πόδια τους από τα παιχνίδια στη χωμάτινη αυλή... ένα τσούρμο παιδιά που κάθονταν στα ξύλινα θρανία πολλοί μαζί, που έπαιζαν πολύ.Ώρες ατέλειωτες έτρεχαν στις αλάνες με τα γόνατα ματωμένα και μια φέτα ψωμί με ζάχαρη στο χέρι, ώσπου να πέσει το σκοτάδι και ν' ακουστεί η φωνή της μάνας που τους καλούσε να μαζευτούν στο σπίτι. Ανέμελα χρόνια... Μπερδεμένες οι χαρές με τις πίκρες, τα γέλια με τους στεναγμούς...Αυτό είναι το χθες μας. Εκείνα τα χρόνια σου δίνουν το χέρι για να σε ταξιδέψουν : …πάνω στο χαρακωμένο μαυροπίνακα, στα ξύλινα θρανία, στο βάθρο του δασκάλου. Τότε που μάζευαν στο φυτολόγιο  το τετράφυλλο τριφύλλι. Κάποιοι μπορεί να το βρήκαν …Τότε που  μάθαιναν για τον κόσμο μόνο μέσα από εικόνες,και για να κατανοήσεις καλύτερα τους άγνωστους και μακρινούς τόπους έπρεπε να φτιάξεις χάρτη.Πολιτικό και γεωφυσικό ,που είχε και μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Τότε που χτυπούσε το κουδούνι για έξω.. Φαγητό στο καλαθάκι από το πρωί  και στο προαύλιο παρέες από αγόρια να παίζουν, και τα κορίτσια να φέρνουν βόλτα τον αυλόγυρο κρατώντας αγκαζέ η μια την άλλη λέγοντας μυστικά.

 Σήμερα, ο καθένας από τα παραπάνω παιδιά έχει βρει το δρόμο του. Μεγάλωσαν με ήθος ,αρχές και σεβασμό. Μα πάνω από όλα με ανοιχτούς όλους τους δρόμους. Κάποιοι νοσταλγούν ακόμα το χτύπημα του κουδουνιού και το ξύλινο θρανίο. Και τα χρόνια περνάνε... και τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται τα ίδια γονείς. Και οι δάσκαλοι μεγαλώνουν και όταν έρθει η ώρα να ”βγουν” από την τάξη γεμάτοι συγκίνηση κοιτάνε πίσω στα θρανία για να μετρήσουν σε πόσα και πόσα παιδικά ματάκια ”έδωσαν ” φως. Πόσες γενιές παιδιών έμαθαν να ανεβοκατεβαίνουν 5-5 στα μαθηματικά; Πόσες γενιές παιδιών έμαθαν τις πρωτεύουσες των νομών... πόσες γενιές παιδιών έκλαψαν και γέλασαν;  Αναπόφευκτος απολογισμός ζωής...

 Αφορμή για την ανάρτηση στάθηκε η επανασύνδεση των εικονιζόμενων μαθητών του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αλεξανδρούπολης πολλά χρόνια μετά. Με μια ιδέα να αναβιώσουν την ξεθωριασμένη φωτογραφία της σχολικής χρονιάς 1979-1980,στην Δ΄Δημοτικού βρέθηκαν στο γνώριμο αυλόγυρο και θυμήθηκαν τα παλιά...
Ευχαριστούμε που μας εμπιστεύτηκαν ένα κομμάτι των αναμνήσεών τους.